کارفرمایان نگرش مثبتی نسبت به مهاجران دارند اما به دلیل کمبود متقاضی،
هنگام استخدام با مشکل روبرو میشوند. بسیاری از کارفرمایان در سراسر
آتلانتیک کانادا برای استخدام با مشکل مواجه هستند زیرا تعداد متقاضیانی که
تجربه و مهارت کافی داشته باشند زیاد نیست. این گزارش بر اساس مستندات به
دست آمده توسط مرکز Harris دانشگاه مموریال نیوفاندلند منتشر شده است. این
تحقیقات تحت عنوان "نگرش کارفرمایان نسبت به استخدام تازه واردان و
دانشجویان بینالمللی در استانهای آتلانتیک" صورت گرفته است.
تمرکز این گزارش بر روی درک بهتر مشکلات مرتبط با ادغام تازه واردین با بازار کار آتلانتیک کانادا، درک و نگرش کارفرمایان بوده است.
آتلانتیک کانادا به چهار استان شرقی کانادا
که در حاشیه اقیانوس اطلس قرار دارند گفته میشود. این چهار استان
عبارتاند از: نیوبرانزویک، نیوفاندلند و لابرادور، نووا اسکوشیا و جزیره
پرنس ادوارد.
بیش از نیمی از کارفرمایان آتلانتیک کانادا
که از مهاجران و یا دانشجویان بینالمللی درخواست دریافت کرده بودند، در
نهایت یک مهاجر و یا دانشجوی بینالمللی را استخدام کردند. علاوه بر این 88
درصد کارفرمایان در این نظرسنجی گفتند که تجربیات مثبتی با کارگران مهاجر
داشتند. آنها نسبت به مهاجران نگرش مثبتی داشتند زیرا کارگران بینالمللی
که قبلاً استخدام کرده بودند افرادی "سخت کوش، ماهر و قابل اعتماد" بودند.
این نگاه مثبت نشان میدهد که کارفرمایان
در آتلانتیک کانادا مشتاق به استخدام مهاجران هستند. با این حال این
استانها، نگه داشتن مهاجران را در این منطقه امری دشوار میدانند.
نرخ پایین مهاجرت در آتلانتیک کانادا
در آتلانتیک کانادا بحران جمعیتی وجود
دارد. این منطقه با کاهش نرخ باروری و پیر شدن جمعیت مواجه است. علاوه بر
این بسیاری از دانشجویان بینالمللی که برای تحصیل به این منطقه میآیند،
پس از فارغالتحصیلی برای یافتن فرصتهای شغلی متانسبتر با علایق خود،
منطقه را ترک میکنند.
در حقیقت دلیل اصلی ترک منطقه توسط مهاجران
مسایل شغلی است. به همین دلیل دولتها، کارفرمایان و موسسات آموزشی در حال
تدوین استراتژیهای مناسب برای جذب و نگه داشتن بیشتر مهاجران، دانشجویان
بینالمللی و کارگران موقت در منطقه هستند.
این منطقه در سال 2010 پذیرای 3 درصد از کل
تازه واردان به کانادا بوده است. نکته قابل ذکر در خصوص این منطقه این است
که آتلانتیک کانادا 6.5 درصد از کل جمعیت کانادا را تشکیل میدهد. این
میزان پذیرش مهاجر در سال 2016 به 5 درصد افزایش یافت. دولت فدرال کانادا
در سال 2017 برنامه آزمایشی (پیلوت) مهاجرت آتلانتیک (AIP) را به عنوان
ابزار اضافی مهاجرت راه اندازی کرد. از آن زمان مهاجرت به این منطقه به شکل
قابل توجهی افزایش یافته است. میزان پذیرش مهاجر در سال 2018 به میزان 22
درصد و در سال 2019 به میزان 26 درصد افزایش داشته است.
با این اوصاف، آتلانتیک کانادا کمترین
میزان مهاجرت و نگهداری مهاجران را در کانادا دارد. بسیاری از مهاجران
تمایل دارند تا شهرهای بزرگتری مانند تورنتو، ونکوور، یا مونترال را به
جای منطقه آتلانتیک کانادا انتخاب کنند.
آتلانتیک کانادا برای حفظ مهاجران چه کاری باید انجام دهد؟
این مطالعه که اخیراً صورت گرفته است، برای
سهولت ادغام مهاجران و دانشجویان خارجی با بازارهای کار منطقه، چند توصیه
مهم را ذکر کرده است.
یکی از این موارد، معرفی سیاستهای مهاجرتی
متناسب با نیازهای کارفرمایان در سراسر منطقه است. کارفرمایان به استخدام
نیروی کار نیاز دارند اما با کمبود متقاضی مواجه هستند. یک راه حل ساده
برای رفع این مشکل، همسویی سیاستهای مهاجرتی برای تامین این نیازهای
کارگری است.
توصیه دیگر معرفی آموزش بین فرهنگی برای
مهاجران و کارفرمایان جهت سهولت در برقراری ارتباط در محل کار است. این امر
از اهمیت بسیار ویژهای برخوردار است زیرا عمده نگرانی کارفرمایان در خصوص
مهارت زبانی، اختلافات فرهنگی و محیط کار و همچنین حفظ و نگهداری نیروی
کار است. توصیه بعدی نیز تغییر شیوههای کار در جهت کمک به مهاجران و
بهبود وضعیت نگه داشتن آنها در منطقه است.
در حال حاضر نشانههایی از بهبود وضعیت به
چشم میخورد. در اوایل سال جاری اداره مهاجرت کانادا متوجه شد که نرخ نگه
داشتن مهاجرن در منطقه در حال بهبود است.
همچنین کارفرمایانی که در این تحقیقات شرکت
داشتند پیشنهاد کردند که دولتها، آژانسهای اسکان و سازمانهای غیر دولتی
بری حمایت از مواردی مانند اشتغال همسر، تحصیلات کودکان، مسکن ارزان قیمت،
خدمات درمانی و بهداشتی و همچنین بهبود فعالیتهای ارتباطات اجتماعی،
اقدامات بیشتری انجام دهند.